Hoe mijn vader Douwe Douwenga zijn vader opvolgde
Door: Jochum Douwenga, in: De geschiedenis van de Douwenga's
Eerst zocht hij een, zo op het eerste gezicht, geschikte kandidaat uit en liet toen via zijn spiegeltje de zon in haar ogen reflecteren. Aanvankelijk hield ze haar hand voor haar ogen. Maar ineens stond ze op, zei ze iets tegen de omstanders en liep ze naar het bos toe. Recht op mijn vader af, die van de zenuwen bijna van z’n stokje ging. Ze gebaarde naar hem dat ze zich wat verder in het bos moesten terugtrekken om uit het zicht van de rest te blijven. “Hoi, ik heet Boukje”, zei ze. “Ik Douwe”, mompelde m’n vader naar waarheid, maar waarschijnlijk had ze hem niet eens gehoord, want ze bleef hem vragend aankijken.
‹ Ga terug | Lees verder › |